اختلال پرخوری چیست؟
اختلال پرخوری (Binge Eating Disorder) که به اختصار به آن BED نیز می گویند، مربوط به اختلالات تغذیه است. اما اختلال پرخوری چیست؟ همان طور که از نامش پیداست، فرد مبتلا دائما در حال خوردن است، بدون آنکه نیاز به غذا داشته باشد و یا احساس گرسنگی کند. این بیماری بسیار شایع است و هم مردان و هم زنان را درگیر می کند. البته در زنان بیش از مردان دیده شده و تقریبا 2 برابر است. سن و سال نیز در این بیماری مطرح نیست اما معمولا از نوجوانی و جوانی (حدود 20 سالگی) شروع می شود. در این مقاله از وبسایت دکتر سید سادات سپهرتاج، روانپزشک شیراز، به بررسی این اختلال می پردازیم.
نشانه های اختلال پرخوری
همانطور که در بخش قبل گفتیم، مهم ترین علامت این بیماری این است که فرد بدون احساس گرسنگی، غذا می خورد. اما علاوه بر این علائم دیگری نیز دارد که عبارتند از:
- زیاد خوردن و بیش از حد طبیعی
- خوردن تا جایی که فرد احساس ناخوشایندی پیدا کند
- افزایش سرعت غذا خوردن نسبت به حالت عادی
- به تنهایی غذا خوردن به علت خجالت از دیگران
- داشتن احساس گناه و تنفر از خود
- درد معده به دلیل خوردن زیاد
- استفراغ
- افزایش وزن به علت پرخوری
البته هر فردی که چاق است و افزایش وزن دارد را نمی توان در دسته ی اختلالات پر خوری طبقه بندی کرد. چرا که چاقی دلایل مختلفی دارد که یکی از آن ها می تواند این اختلال باشد.
دلایل پرخوری چیست؟
به طور قطع نمی توان برای این بیماری دلایل مشخصی را بیان کرد. اما تا حدودی می توان آن را به موارد زیر مرتبط دانست:
- ژنتیک: اگر قبلا در خانواده فردی دچار این اختلال شده باشد، احتمالا به نسل های بعدی نیز منتقل شده و ارث می برند.
- بیماری های روانی: برخی از بیماری های روانی از جمله افسردگی، اضطراب و … می توانند موجب بروز این اختلال شوند.
- بیماری های مغز: وجود بیماری هایی در مغز افراد ممکن است موجب افزایش اشتها در آن ها شود.
- چاقی: معمولا افرادی که چاق هستند، بیش تر در معرض اختلال پر خوری هستند.
- رژیم: افرادی که از بدن خود رضایت ندارند، ممکن است دست به پرخوری بزنند تا به سایز دلخواه خود برسند.
- تروما احساسی: تجربه ی اتفاقات تلخ و ناخوشایند در زندگی مثل از دست دادن عزیزان می تواند این اختلال را در افراد به وجود بیاورد.
درمان اختلال پرخوری
اگر احساس می کنید دچار این بیماری هستید، حتما به روانپزشک مراجعه کنید تا وجود آن را تایید کرده و نسبت به درمان شما اقدام شود. چرا که این اختلال بعد ها می تواند مشکلات زیادی را برای شما به وجود بیاورد. هم مشکلات فیزیکی و هم مشکلات روحی و روانی را می توان در صورت عدم درمان این بیماری تجربه کرد.
گفتگو درمانی، رفتار درمانی، دارو درمانی و روان درمانی همگی می توانند به عنوان روش های درمان آن به کار روند. البته تشخیص آن به عهده ی روانپزشک شماست.