اختلال کم توجهی – بیش فعالی
اختلال کم توجهی – بیش فعالی (Attention-deficit hyperactivity disorder) که به اختصار به آن ADHD نیز گفته می شود جزو اختلال های رشد می باشد. همانطور که مشخص است، این اختلال تشکیل شده از دو موضوع که کم توجهی و بیش فعالی می باشد. در کم توجهی یادگیری فرد پایین است و فرد تمرکز و دقت کافی روی موضوعات ندارد. در بیش فعالی نیز فرد فعالیت های بیش از حد و رفتار های تکانشی از خود نشان می دهد. در این مقاله از وبسایت دکتر سید سادات سپهرتاج، روانپزشک شیراز، با این اختلال بیش تر آشنا می شویم.
علائم اختلال کم توجهی – بیش فعالی
بخش نقص توجه در اختلال ADHD با علائم زیر در فرد همراه است:
- برای شروع یا تکمیل یک فعالیت مشکل دارد.
- نمی تواند به جزئیات کار ها توجه داشته باشد.
- اشتباه در کار زیاد دارد.
- عوامل خارجی از جمله شنیدن هر نوع صدایی تمرکز او را از کاری که در حال انجام آن است، پرت می کند.
- معمولا فرد فعالیت روزمره ی خود را از جمله وظایف منزل یا محل کار، فراموش می کند.
- نمی تواند به درستی برای انجام وظایف خود برنامه ریزی کند.
- وسایل خود را گم می کند یا نمی داند آن ها را کجا گذاشته است.
- استرس های خود را به سختی کنترل می کند.
- کم تحمل، بی طاقت و به شدت تحریک پذیر است.
- در بیش تر مواقع احساس بی حوصلگی و بی قراری دارد.
بخش بیش فعالی نیز علائم زیر را در فرد به دنبال دارد:
- نمی تواند آرام بنشیند و دائما تکان می خورد.
- هنگام معاشرت با دیگران بیش از حد صحبت می کند.
- احساس می کند بسیار فعال است.
- همیشه دوست دارد جایی برود و عجله دارد.
- در مواقع مهم مثل جلسات، نمی تواند بنشیند و باید در حال حرکت باشد.
- نمی تواند خواسته های خود را مدیریت کند و بدون تفکر آن ها را انجام می دهد.
- معمولا دچار بی خوابی است.
- تحمل انتظار کشیدن ندارد، مثلا نمی تواند صبر کند تا صحبت فرد تمام شود و قبل از پایان، حرف می زند.
- سر و صدای زیادی تولید می کند.
- هنگام نشستن دست و پای خود را زیاد تکان می دهد.
درمان اختلال کم توجهی – بیش فعالی
این اختلال ممکن است به دلایل ارثی و ژنتیکی در افراد اتفاق بیفتد. همچنین مشکلات حین بارداری از جمله مصرف مواد مخدر یا دارو می توانند موحب بروز آن شوند. به هر دلیل که باشد، باید برای تشخیص آن به روانپزشک مراجعه کرد. روانپزشک با استفاده از مصاحبه ها و تست های مختلف این موضوع را بررسی می کند. سپس برای درمان آن از روش های رفتار درمانی، روان درمانی و دارو درمانی استفاده می کند.